Nog tijd over!

Wat gaan we nou doen?.Ik wilde nog wel een rondvaartje maken. Dus , lopen maar weer ,naar de boten.Daar kwamen we precies op tijd en Reen kreeg weer korting.
Net op dat uur scheen de zon stralend en zaten we vorstelijk voor in de boot.
Geen foto's gemaakt.
Reen had ook nog een wens.Er moest ergens in Berlijn een waanzinnig groot warenhuis zijn Dat heet kaufhaus KADEWE.Na een waanzinnige bustocht,dwars door de stad en vele buitenwijken en ook nog eens overstappen op de U-bahn kwamen we daar aan en hebben op de zevende verdieping alweer heerlijk gegeten.Er stonden allerlei schotels en schep maar op en bij de kassa wordt je bord gewogen.Heerlijk.
Toen weer naar de U-Bahn en naar huis.Weer bekaf,dikke voeten ,lichtelijk uitgeteld en...........daar gaat Reen haar telefoon. Jaap was thuisgekomen.
Wij keken elkaar aan.Geen puf meer om op bezoek te gaan..Reen had de volgende morgen een afspraak met een dochter van haar aangetrouwde nicht en Bob en ik hadden een grote reis voor de boeg.

Jaap had geschreven ,maar die heb ik niet meer gelezen en Reen heeft niet begrepen dat het feest was uitgesteld.
Bad luck ,volgende keer beter.Jana was een beetje kwaad ,maar toen ze hoorde hoe het allemaal was gegaan trok ze weer bij en nu gaan we nog eens een keer ,want we hebben daar nog veel te zien.

Het beroemde Checpunkt Charlie

Checpunt Charlie

Dat stond op ons verlanglijstje.Op de weg naar Jaap zijn huis kwamen we er al voorbij.Toen we er later weer langs kwamen stonden er ik weet niet hoeveel bussen en Ook hier stonden twee schobbejakken met vlaggen zich te verhuren voor een foto. Ja sorry hoor ,zo zie ik dat.
Heel veel mensen wilden op de foto met die twee zgn. Amerikanen.Kassa!
Gauw naar huis ,auto geparkeerd en weer naar de ondergrondse.Tussendoor weer Jaap bellen.Was niet thuis!
Ons volgende doel waren de Hackesche hofjes.Heel grappig aangelegd ,allemaal kleine binnenhofjes,met kleine tuintjes ,winkeltjes en knusse hoekjes.En ,onvermijdelijk ,een stroom van toeristen..Daarna zagen we in de verte de televisietoren en we besloten er toch maar in te gaan.Dat was wel weer ven een stukkie marscheren ,maar allah ,voor de pret moet je wat over hebben.
Daar aangekomen ,hoorden we dat wij in ieder geval anderhalf uur moesten wachten. Nou ,geen probleem ,kaartjes gekocht en kroeg op gezocht om weer te eten.Eisbein mit sauerkraut oftewel varkenspoot met zuurkool.Lekker hoor.Reen had een snitzel.
Daarna weer naar de toren ,waar een paar kerels aan het dansen waren en een leuke show weggaven.Netjes op tijd (en vlak voor de regenbui) gingen we naar binnen en even later mochten we naar boven.
Bob mocht niet meer mee, die moest wachten op de volgende lift. Ik pruttelde wat tegen zei ,dat die man bij mij hoorde ,maar hij was niet te vermurwen ,vol is vol.
Met een rot gang en zonder dat je het merkt vlieg je een paar honderd meter naar boven.Die kerel van de lift lachtte me uit.hij zei : Ja,ja, hoe ouder de mensen worden hoe meer ze elkaar willen vasthouden hi hi!! Waarop Reen en ik weer het nodige commentaar leverden. (Wij zijn nog kibbelen gewend van vroeger.!)
Het uitzicht is formidabel ,een dikke aanrader.

De volgende dag.

Alweer heel vroeg opgestaan. We besloten nog maar eens naar het huis van Jaap en Jana te gaan en eventueel wat spullen af te geven die we voor hun hadden meegenomen.
Ze waren er niet en we vonden het wel vreemd.
Enfin ,dan maar bij de buren aangebeld.
De eerste buurvrouw deed niet eens de deur open.Zei botweg nee!
De buurvrouw er boven deed wel de deur open en bleek een Turkse te zijn.Reen heeft met haar gepraat en gevraagd of ze bij hun wat spullen af kon geven ,maar ook deze zei botweg nee. Dat vonden we vreemd. Ze vertelde dat nog een verdieping hoger ook een Turkse familie woonden en dat waren min of meer vrienden van Jaap en Jana.
Dus belden we weer aan en die deed gelijk open en begroette ons aller hartelijkst.
Ja,natuurlijk wilde hij de spullen aanpakken en we moesten perse binnen komen en koffie blijven drinken.Dat deden we.
Hij was een alleraardigste man.Hij pastte op zijn twee kindertjes ,die mijn broer opa noemen.Dat vonden Reen en ik zo leuk.Zijn vrouw kwam later van haar werk terug ,die hebben we niet gezien.
Helaas moest hij weg ,anders wilde hij wel voor ons koken ,hij was kok van beroep.
Een geweldig leuke ervaring.
Hij vertelde dat Opa Jacob op vakantie was en wist niet wanneer hij weer terug kwam.
Hij hielp ons de spullen mee naar boven te slepen en Reen en ik kregen een hartelijke hug toen we weggingen.

Einde eerste dag

Doodmoe zijn we op het laatst naar de metro gesjokt en onderweg naar ons onderkomen zijn we in een Vietnamese tent gedoken waar we zooooooooo heerlijk hebben gegeten.
het was en fantastische dag.Onderweg en thuisgekomen probeerden we alsmaar broeder Jacop te bellen ,maar we kregen geen gehoor.

Hauptbahnhof

Heel groot ,heel goed uitgekiend ,ook indrukwekkend.Het is een gebouw met vele verdiepingen en overal rollen treinen naar binnen of naar buiten.Op ,in ieder geval, vijf niveaux.
Het is er een komen en gaan van wereldreizigers en Berlijners.Het ruikt er naar verse broodjes en Pizza's en koffie.Leuke winkeltjes met kekke etalages , je komt er niet uitgekeken.
Na het monument is het een verademing om midden in zo een levendige wir war van mensen te zitten en om je heen te kijken. Roltrappen brengen je waar je maar wezen wilt.
Na een kleine pauze zijn we toch weer op pad gegaan en kwamen we langs het gebouw van de Reichstag. De rij wachtenden was niet al te groot en we besloten er te wachten.
Komt er opeens een jonge man en zegt tegen Reen :"Komt U maar mee ,U hoeft niet te wachten."Hij wenkte mij ook en Bob en we werden mooi door een achterdeurtje naar binnen geloodst.Daar werden we met een lift naar boven gebracht ,kregen een koptelefoontje en een klein recordertje en zo wandelden we de koepel in.
Soms is het prettig om senior te zijn. We hebben genoten.
Vanuit de koepel kan je een groot stuk van Berlijn zien en je loopt zo geleidelijk naar boven , daar wordt je niet moe van.

Het Joodse monument.

Een indrukwekkende hoeveelheid betonblokken in verschillende grotes vormen het Joodse monument.Het veld is giga groot en het zijn uitsluitend betonblokken.Tussen de blokken golven smalle paden van kleine klinkerstenen en als je er werkelijk midden in staat dan krijg je een idee wat de maker ermee heeft bedoeld.
Zoveel doden , zoveel grote ,kleine ,smalle ,dikke dunne blokken ,die je vertellen van al die slachtoffers.
Dan , aan de zijkant , een trap naar beneden ,waar een groot dukumentatiecentrum is gemaakt.Vele indrukwekkende foto's ,Vele teksten ,geschreven door wanhopige mensen, op de grond ,spaarzaam verlicht maar zo vreselijk aanwezig.Zowel Reen als ik hadden het er niet zo gemakkelijk mee . Wij zijn die dodendans ontsprongen en mogen verder leven ,terwijl vele van onze familieleden op zo een wrede manier hun leven verloren.
We zijn daarna een stuk gaan lopen en kwamen uiteindelijk op het hoofdstation ,waar we eerst maar eens een versterkend kop koffie hebben gedronken

Brandenburger Tor.

Daar waren we alle drie echt beniewd naar en dus met de bus er op af.Er waren veel toeristen en die lieten zich allemaal fotograveren bij verklede soldaten en dan kon je er een serie stempels krijgen.Die kregen dan ook de mensen die van Oost naar West wilden of omgekeerd , wel een stuk of zes.Voor iedere controle een stempel.

Alexanderplatz

Daar zijn we naartoe getuft en uitgestapt.We hadden iets gelezen over het rode raadhuis en dat hadden we al snel gevonden.Een heel groot vierkanten stenen gebouw ,uiteraard met rode bakstenen opgetrokken.Fraai afgewerkte randen en leuke torentjes er boven op.Naast ons was de driehonderd vijf en zeventig meter hoge televisietoren. Reen wilde er gelijk al boven op , maar zowel Bob als ik moesten nog even aan het idee wennen. Dus dat werd lopen geblazen ,eerst naar de grote Dom. Bob heeft nog steeds een afkeer van alles wat kerk is ,dus die bleef buiten zitten ,terwijl Reen en ik naar binnen gingen. Een echte mooie grote koepelkerk.Daar beneden in de cripte liggen bijna honderd vorstelijke personen.Daar heb ik echt een broertje aan dood ,dus daar is Reen alleen rondgewandeld.
Daarna zijn we nog even naar de oudste kerk van Berlijn gaan kijken (en maar lopen jongens!),de Nicolaikerk ,wat op dit moment alleen maar een museum is.
Toen zijn we op zoek gegaan naar een koffietent.Uiteindelijk kwamen we in een soort cafetaria uit en daar hebben we wat genuttigd en gedronken

Berlijn ,toeristenstad

Allereerst hebben we ieder een 48 uren kaart gekocht.Daar kan je heel Berlijn mee door crossen.met metro ,bus U-bahn , dat was een uitkomst.We hebben er we veelvuldig gebruik van gemaakt ,soms voor een halte ,meestal flinke stukken.Met de metro gaat verreweg het hardst ,nadeel is ,dat het er benauwd is.

Nog meer foto's

Onze keuken.Alleen maar een waterketel , broodrooster en een koelkast.Voor ons was dat genoeg ,want zin om te koken hadden we niet! verder was er warm water om af te wassen en afwas spullen.




Bob zit daar niet te huilen hoor ,hij krabbelt zich bedachtzaam!!

Bob op zijn vaste plekje

De benedenverdieping met Reen en haar slaapbank.

Hier zie je onze "bovenverdieping"

Berlijn

Op uitnodiging van mijn schoonzuster Jana zijn Bob , Reen en ik naar Berlijn gegaan .
We zijn er twee en een halve dag geweest ,want we wilden behalve feesten ook een beetje van Berlijn zien.
Het is bijna 600 kilometer rijden.Onze Tom-Tom doet het weer dank onze Boedah, dus hadden we geen enkele moeite het huis van mijn broer te vinden.
Alleen ,er was niemand thuis. Dus zijn we doorgereden naar het station en hebben Reen opgehaald ,die met een zeer snelle trein uit Karlsruhe was gekomen.
We hadden een klein apartementje gehuurd via het internet. Achterf bleek het dan we in een volkomen Turkse wijk waren terecht gekomen .
In het apartement (ook via de tom -tom gevonden) was een tweepersoons bed en een zit slaapbank.
Voor Reen hadden we een matrasje en beddegoed meegenomen en wij hadden wat ontbijtspullen meegebracht.Makkelijk ,in zo een grote bus.
Bob en ik moesten een trapje op in de kamer, om bij ons bed te komen.Daar zagen we ons bed op een houten flonder liggen en je moest er heen kruipen ,en vooral niet recht op gaan zitten , want de zoldering was angstig dicht bij.
Bob heeft toch nog een keer zijn kop gestoten en hij begon Reen al om te praten ,want hij sliep liever beneden.
Maar dat leek mij niks , dus moest hij die paar keer maar kruipen , wat hij nou een kleine beetje morren verder ook deed.
Die avond hebben we bij een Turk gegeten , die wel twee keer zo hard voor ons holde ,toe Reen hem in zijn eigen taal aansprak!!
De volgende morgen zijn we heel vroeg opgestaan , want we wilden de tijd goed benutten.Om half negen liepen we al buiten , op weg naar de ondergrondse.