Operatie.

Het is echt zo,als je op medisch gebied iets voorelkaar wilt hebben,moet je geduld hebben.Ik heb al twee jaar last van een snapping finger.De pees is ergens een klein beetje verdikt en dat moet er even worden afgeschraapt.
Dus zijn we naar het ziekenhuis geweest om die vinger even te laten zien.We moesten er on 11.40 uur zijn en tegen twaalven waren we aan de beurt.
Dokter de Boer ontving me letterlijk met open armen.Dat was zo grappig,daar was ik de rest van de dag vrolijk van.Wat een spontaan mens.
Eind van het liedje is,dat ik in september voor een e.m.g moet komen,want dat doktertje denkt,dat er ook een zenuw in de klem zit,omdat mijn handen vaak zo prikkelen,bv. bij fietsen.Dan wordt de operatie een beetje gecompliceerder en kan ik zeker drie dagen niets doen en moet de arm in de mitella.En als dat allemaal achter de rug is,dan heb ik nog zo een vinger,dus voorlopig blijf ik aan het dokteren.
Daardoor veranderen veel plannen.Ik hang de vlag uit als ik in januari klaar ben.Dan wil ik met Bob even uitblazen,van mijn part op de Canarische eilanden.Balie moet dus maar even wachten
Het is daar vreselijk toeristisch,maar wel een heerlijke temperatuur.We waren er een keer met Kerst en konden volop zwemmen in de zee.

De Bikkendag komt ook weer dichter bij.Bob zijn halfzus Corrie komt ook,alweer een Bikje erbij.Hopenlijk treffen we mooi weer.
Eigenlijk moesten Bob en ik dat organiseren,maar Annelies en Alfons boden spontaan aan om mee te organiseren.dat maakt het voor ons de helft gemakkelijker .Morgen gaan we de route even rijden en het eten even proeven.
Daarna moeten de uitnodigingen(Lees programma's) op de bus en de 31 ste is het zover.

Met een beetje geluk komt Milla een paar dagen hier,dan kan ze lekker mee,want deze dag staat toch vooral in het teken van de kleine Bikjes geplanned.En dan kan ze lekker met Sarah en Marinke spelen en Bram is ook van de partij
'
We stellen vast,dat het leven ons langzaam bij de poot gaat nemen.
We worden trager,vergeetachtiger,overal hangen papieren reminders,slapen overdag wel eens een uurtje.dat vond ik vroeger een doodzonde.
Mijn grote vriend Albert kon zo met smaak vertellen,dat hij die dag zo een heerlijk tukkie had gedaan na het eten en dan dacht ik altijd:"Goh,wat zonde van de tijd!,
maar nu moet ik het soms doen,of ik wil of niet."
Niet elke dag hoor.Vandaag hebben we een flink eind gefietst,bijna twee uren en dat is ons goed bevallen.

Ik ga weer veel foto's maken van de Bikkendag.daarmee kan je zo een blog leuk opvrolijken.