2300 kilometer!!!

Bob heeft het gevoel dat hij nog steeds aan he rijden is.Zelf ben ik best een beetje moe,maar een of twee nachtjes goed slapen en we zijn er weer helemaal.
We zijn blij,dat we het besluit hadden genomen toch maar naar huis te rijden.In Spanje kan je niets zonder geld,je bent nog minder waard dan een assielzoeker.
Niemand steekt een poot uit om je te helpen.Als we die lieve Nederlanders niet hadden getroffen,hadden we nu nog bij het benzenestation gestaan.
Terug gekomen op de camping,nadat we een politierapport hadden laten opmaken,wachtte ons een uiterst onvriendelijke campingbaas,die ons niet wilde toelaten als we geen geld hadden.Die Hollanderts hadden ons geld geleend en toen ik dat liet zien mochten we er op.Maar hij hielp ons niet,we moesten zelf maar in het donker naar een plekje zoeken en volgens hem was ons plekje bezet.Mooi niet dus.
Een vriend van de mensen die naast ons stonden reed met een zwierige zwaai in het donker onze caravan weer op ze'n ouwe plekje en de een draaide de pootjes uit,de ander sleepte plankjes aan,er werd koffie en soep en brood aangeboden,geweldig!
De volgende morgen waren we om halfvijf al wakker en na een poosje praten besloten we op te stappen.
Iedereen bood hulp aan. Reen schreef een overduidelijke brief naar de organisatie van de camping en we hebben nog nooit zo een pot stroop meegemaakt.
Hij sloeg zijn arm om mijn schouder en wilde aaaaales (!) voor ons doen.Nou,die heeft van zijn baas op zijn donder gehad,dat was te merken
We startten met rijden om kwart voor een en we reden door tot acht uur.Toen zijn we in een formule 1 hotelletje gaan slapen.Vreselijk goedkoop,dunne matras,maar toch verder geweldige service.Lekker ontbijt en om acht uur reden we weer vrolijk op de autobaan.Regelrecht naar Reen en Gerd.
Die had heerlijk eten voorbereid,onze bedjes opgemaakt en die hebben ons helemaal vertroeteld.Net een warm bad,heerlijk.
Als je zoiets overkomt,kan je bijna niet slapen,je beleeft het alsmaar weer en ook wat je eigenlijk had moeten doen en weten!
Nu houden we ons met praktische zaken bezig.Van Karlsruhe naar huis is een dikke 600 kilometer.Die hebben we in zeven uren achter de wielen gekregen.Om half drie stapten we het gemeente huis in Gieten in en konden we onze rijbewijzen en paspoorten aanvragen.Die lui waren heel bgehulpzaam en aardig.
Vandaag ben ik naar de rabobank gegaan om onze pasjes te vragen.
Ze wilde niet vertellen wat er op mijn conto stond,de passen waren er nog niet en geld kon ik ook niet krijgen.Dat is om een beetje gek te worden.
Terwijl ik op de bank was,kwam de post met onze pasjes,maar wilde die niet afgeven omdat Bob geen ID had.Bob heeft haar gevraagd of ze ze alstjeblieft niet weer terug afzender wilde sturen,maar ze naar de Rabobank brengen.Dat deed ze,
Toen Bob en ik samen bij de bank kwamen,wilde ze net wegrijden.
Binnen zag een van de medewerkers mij en herkende mij en we kregen de pasjes.
We kregen ook koffie en dan gaat er toch weer een zonnetje schijnen.Weg zijn dan even de grootste zorgen.
We hebben via computer bij de RDW een nieuw kenteken aangevraagd,zijn naar Assen geweest naar de ANWB om een schade formulier op te halen en lidmaatschapkaart aan te vragen,we hebben nieuwe ziekenfonds papieren aan gevraagd en groene kaarten voor caravan en auto en in Assen ook nog brillen besteld,die ook allemaal gepikt waren.
We zijn weer thuis,we gaan vroeg naar bed en morgen gaan we wat eten in huis halen.
Het was goed dat we naar huis zijn gegaan,want je krijgt geen enkel papier bijna of je moet er voor tekenen!.Zo,dit was een lang verhaal,maar dan hebben jullie wat te lezen.