Lyon- Karlsruhe

In Frankrijk was het koud en miezerig. De camping ,die we al jaren kennen was open en we kregen onze oude plek . De volgende morgen gingen we douchen . Er was maar één douche ,het hok was koud en het straaltje miezerig. Daar was ik héél gauw klaar. Bob deed er wat langer over en intussen kon ik het ontbijt klaar maken ,het bed opmaken en alle rondzwervende rotzooi opruimen. Om negen uur zat Bob weer achter het stuur voor de eerste honderd kilometer . Ik had koffie voor onderweg in de auto. We waren allebei zó koud ,op de autobaan hebben we al rijdende koffie gedronken . Naar Lyon was een dikke 400 kilometer en het weer werd steeds beroerder. Aangekomen op de camping ....ik was net bezig de stroom aan te sluiten ,daar barstte een enorme hagel en donder en bliksem bui los. Dus werd ik drijf nat en koud en dan vind ik kamperen even minder leuk. Een leuke bijkomstigheid was , dat ik twee bekenden van Cuevas Mar zag lopen en daar hebben we even mee gepraat. Om tien uur lagen we in ons verwarmde bedje en de volgende morgen waren we on half zeven wakker en dus... eruit!! Douchen...heerlijk verwarmd gebouw.. gauw ontbijten en hup de autobaan weer op voor de laatste (bijna )zeshonderd kilometers naar Reen. Weer omstebeurt 100 kilometer tot Reen en dan eindelijk .... comfort. Lekker eten ,lekker bedje en gezelligheid . Wat een verademing. Hier hebben we echt lekker kunnen bijkomen. Reen en ik gaan s'morgens om kwart over zeven de deur uit voor een fikse wandeling . Veel konijnen gezien! We blijven hier tot 6 april ,dan gaan we naar huis.

Karlsruhe

Het was een lange en best vermoeiende ruk van Cuevas Mar naar Reen . Eerst zijn we naar Benidorm gereden . Een echte Spaanse camping waar de caravans en tenten mannetje aan mannetje staan. Dus als de buurman snurkt of ruzie met zijn vrouw maakt kan je lekker meegenieten . Bij de receptie heb ik gevraagd of er misschien een plaats was waar we de caravan aan de auto konden laten zitten . Ja hoor ,dat mocht. Alleen op die plaats ging het echt niet . Tot onze grote vreugde kwam er een man , een Nederlander en die vroeg of hij kon helpen . Graag natuurlijk. Hij pakte zijn telefoontje en ineens stonden er drie knapen ,die los koppelden , caravan op ze'n plaats ,de boel vastsjorden en waren we gered . maar....................zei ik ,hoe kom ik weer weg straks? Géén probleem ,gewoon bij de receptie komen en dan werd alles geregeld . Dat deed ik dan ook. De Nederlander bleek de eigenaar te zijn en zat die morgen in zijn hok. Hij belde weer en ja hoor, een hele stevige knaap maakte de caravan weer aan de auto vast en binnen een paar minuten waren we buiten . We hebben daar kennissen ontmoet ,die gezellig met ons koffie hebben gedronken een later een vorkje hebben gepikt en intussen lekker bij gekletst.Die dag reden we naar Benicasim.Die camping kennen we goed.Daar werden we ook weer aan alle kanten geholpen . Ook bij het weggaan de volgende dag.Ons volgende doel was de grens van Frankrijk een dikke 400 kilometer.