Hoera ,Bob is weer thuis

Vanmorgen had ik een bijna lijfelijk gevecht met een zuster . omdat ze me niet door liet gaan naar Bob . Twee keer heb ik geprobeerd met anderen mee naar binnen te slippen , maar  daar stond ze weer! . Het was bijna half twee en ik wist dat Bob met spanning zat te wachten.

Het bleek , dat hij zich druk had gemaakt over mijn terugtocht door de bergen.
Eerlijk gezegd had ik er zelf ook niet zoveel zin in , maar als je moet gaat het best.
Er was geen verlichting in de bergen (heuvels) en de weg kronkelde heel erg.
Maar kennelijk kan ik dat ook  , alhoewel ik was wel blij toen ik de camping weer op reed.

Bob had net een bord met koud eten voor zijn neus .Twee plakken vlees , een halve hele grote aardappel, een warm kopje soep en een gebraden appel (ook koud1) en nog een vers bakje sla ,tomaat en komkommer . Ik heb hem geholpen met eten,want bijna plat op je rug liggend soep eten gaat lastig.  Op het laatst heb ik de broeder erbij gehaald en die draaide het hoofdeinde  omhoog.

Daarna mocht hij zich aankleden in de heren w c  en  omdat daar niets op slot kan hebben we de deur gebarricadeertd met zijn rollator . Daarna zijn we nog even naar de zaal gegaan , want ik wilde toch een soort rapport hebben en na enige aandrang kreeg ik dat . Ze vermoeden dat het een tia is geweest en ze hebben kosten  nog moeite gespaard om hem te onderzoeken . Om half tien sávonds werd hij nog een keer opgehaald voor een ro foto .  Nu ga ik het rapport vertalen en dan weet ik alles precies. (dank zij Google!).

Als je bij een medische dienst komt , gaat alles zeer afstandelijk ..Ze wijzen...ga daar maar zitten , stellen zich niet voor en geven geen hand .  Bij het verlaten van het ziekenhuis ook niet.
Wij hebben hartelijk bedankt en het enige wat je hoort is   de nada!

Zo , wij zijn blij dat hij weer terug is  ,hij heeft hier een paar welkoms zoenen  van dames uit de buurt gehad en nu is hij weer het ventje ! En het gewone campingleven kan weer beginnen. We hoeven  dus niet naar huis!